woensdag, september 28, 2005

Marcarini en zijn mondsmakkende Barolo Brunate



Toen James Suckling van Wine Spectator, reeds in 2001,zijn favoriete wijnen van Italië publiceerde, voelde ik een diepgaande sympathie en verbondenheid met deze ervaren wijnjournalist. Immers, de Barolo Brunate van Marcarini, icoon van het „traditionalisme” in Piemonte, staat er ook bij. En deze lijst is zeker geen mode-uiting, want Meneer Suckling stelde de lijst samen aan de hand van bijna twee decennia proefervaringen.


Wij staan niet versteld van dit feit, omwille van een paar zeer goede redenen.

Ten eerste vertegenwoordigt deze Barolo de „oude Europese school“. Kenners, zoals één van de beste sommeliers van Frankrijk, propageren dat een edele wijn van het Europees continent zo dient te smaken als de Brunate van Marcarini.

Ten tweede is deze wijn een ode aan de nebbiolo druif. Alles wat je in het glas terugvindt is toe te schrijven aan nebbiolo, omdat de wijn rijpt in grote houten foeders. Ook de fermentatie kan men als traditioneel bestempelen, daar ze in betonnen cuves gebeurt. Eens je dit weet, sta je versteld van de complexiteit, de structuur en de aroma’s van deze Barolo. De rode druivenrassen die op hun ééntje en zonder technische kunstjes in staat zijn om zo’n wijn te leveren, kun je op één hand tellen, ja, misschien zelfs op twee vingers.

Ten derde is deze wijn daarmee ook een terroirwijn die lof zingt over de bodem waar hij ontstaat. De Brunate cru wordt immers aanzien als één van de topcru’s in gans Barologebied. En de druivelaars van Marcarini staan dan nog eens in één van de beste posities in Brunate, namelijk midden op de helling. Daarbovenop is het een Barolo die door de jaren heen betaalbaar is gebleven. Toen in de jaren `90 de prijzen "à la mode" begonnen te stijgen, behielden ze bij Marcarini de voeten op de -hun dierbare- grond. Tenslotte willen ze dat hun Barolo gedronken wordt en niet dient als pronkstuk dat eenzaam zijn beste jaren doorligt in een vochtig donker plekje in de kelder. Daarvoor is de liefde voor het land en de wijn bij Marcarini te groot.

Way to go James! Bedankt dat dit traditioneel pareltje onder de soms al te moderne wijnen tussen je all time favorites van Italië mag figureren.

www.wineroute.be

vrijdag, september 23, 2005

Stop the press

Terwijl onze transporteur lustig de weg aan het afleggen was tussen Italië en Deurne met in zijn "achterbak" een lading Ca'del Baio konden we in de weekend Knack lezen dat de Barbaresco 2002 van dit huis als ronduit goed wordt beschouwd. Maar dit is niet de enige wijn die pluimen krijgt...

De huidige Knack Weekend spendeert immers een special aan wijn. Eén van de hoofditems zijn de wijnen van Piemonte gebundeld onder de titel "De vele vaten van Piëmont".

Een kleine bloemlezing uit de Knack weekend:
  • Als excellente Barolo 2001 kwalificeert o.a. de cru La Serra van Marcarini;
  • Onder de categorie onbetwistbaar goed vinden we de Barbera Scarrone van Vietti terug (nog eens extra aangehaald als schitterend);
  • Als beste Barbaresco's van 2002 fungeert Ca'del Baio (net nieuw binnengekomen in assortiment!);
  • Verder wordt Vietti nog in het daglicht gezet met zijn excellente Barolo's van 1999 en 2000.
www.wineroute.be

zaterdag, september 17, 2005

De voet van de berg

Piemonte oftewel "de voet van de berg" is een streek die je wakker schudt op een wijze waar menig drillsergeant nog een stevig puntje aan kan zuigen. Rij maar eens Piemonte binnen via Val d'Aosta. Je denkt in een vlakke bosstreek rond te toeren en dan plots zijn ze daar, de legoheuveltjes (zo noemen wij ze toch) van de Roero, ontluikend in het landschap als onwillige puisten. En de meeste van die heuveltjes (nou ja toch makkelijk een ruime 250m hoogte) tooien zich met weelderige wijnranken.

En als je dan nog wat verder het landschap doorploegt, de rivier Tanaro oversteekt dan kom je pas echt het heiligdom binnengereden. Hier geen palmwuivende omstaanders maar ellenlange cordonnen nebbiolodruivenstokken netjes aangeplant op de machtige heuvels van het koninkrijk Barolo (DOCG).

Nog zo'n liefhebber van "de voet van de berg" is Antonio Galloni die met zijn website Piedmont Report diep graaft in de Piemontese wijnen. In zijn Issue 2 zet hij een stevig boompje (wijnstokje) op over de Barolo Brunate waarin ook melding wordt gemaakt van Marcarini en Vietti (beide wijnmakers te vinden in het aanbod van WineRoute).

Eén citaat alvast dat een rake typering is van de Brunate wijnen:

Brunate is a bit like people from here. We can be tough and cold at first, but then we warm up over time.
- Davide Asselle of Roberto Voerzio

donderdag, september 15, 2005

Het betere spuwwerk

Net gelezen in WineXmagazine: een mooi stukje over de spuwemmer (spittoon - sputtachiere - etc.). Waarschijnlijk het meest halsbrekende onderdeel van de wijnproef-vijfkamp (deze vijfkamp bestaat uit volgende onderdelen: zien, walsen, ruiken, proeven, spuwen).

With all its old school tradition, the hounds and hound's tooth jackets, the pomp and etiquette that goes with it, the greatest irony in wine tasting is the spit. And in particular that bucket-thing that is spat into, the spittoon. You know the ones, the festering, swampy buckets that have gargled and spat wine mixed with samples of soggy bread. As if making them silver and adorning them with carvings and pretty detail is going to smarten them up. Really, its like putting jewels on a urinal.
Toch nog één tip in dit verband, als de situatie je noodzaakt de spuwemmer boven te halen, mik dan vanaf afdoende hoogte op de zijkant van de spuwemmer (en mijdt vooral het rechtstreeks en met stevige kracht spuwen in die vettige brij die ronddrijft in de spuwemmer). Het zal je allicht wat wijnvlekken en zoektochten naar "de Gouden Raad van Tante Kaat" besparen...

donderdag, september 01, 2005

Love at first smell

De gelegenheid maakt de drinker

Als iemand mij vraagt wat de beste wijn is die ik al heb gedronken, kan ik alleen maar mompelen dat één bepaalde wijn selecteren zoiets is als de aantrekkelijkste vrouw kiezen uit een 100tal bloedmooie mededingsters. Inderdaad, een onmogelijke taak en liefst zou je er een 10tal (of liever nog alle 100) uitpikken. Anders geformuleerd: elk moment heeft zo wel zijn beste wijn oftewel "de gelegenheid maakt de drinker".


De gelegenheden zijn talrijk waarop ik -op dat moment- de beste, mooiste, sappigste wijn van mijn leven heb gedronken:

  • zo is er bv. de onvergetelijke Romereis tijdens 1987, meer dan een hoop vrijgelaten jezuïetenstudenten, die de tijd van hun leven beleefden, gecombineerd met een flesje Est!Est!!Est!!! van Montefiascone waren niet nodig om er overtuigd van te zijn dat dit de wijn van mijn leven was: fris, fruitig, ongeremd;
  • of neem die trip naar Carcasonne, waar de combinatie van een fondue, een zootje ongeregeld dat zich graag laat aanspreken met de Ridders van de Orde der Violet en een huiswijn (waarschijnlijk één of andere grenache, syrah, mourvèdre assemblage) geschonken uit die o zo typische Zuid-Franse karaffen er voor zorgde dat het huiswijntje als hemels werd ervaren;
  • of dat etentje in het restaurantje Dorandò ergens weggestoken in de kleine straatjes van San Gimignano, waar mijn toekomstige vrouw en ik door de vrouwelijke sommelier werden vergast op een onvergetelijke Chianti Classico Riserva Ducale d'Oro 1997 van Ruffino;
  • oh ja, en dan was natuurlijk ook nog die keer...

Allemaal op hun eigen specifieke manier fantastische wijnen waar de gelegenheid, de omgeving, het kader, vrienden katalysators van dat fantastische waren.

Het was een liefde voor (liefde voor), oh, de liefde voor Barolo...


Zo ook is er die éne duidelijke plek, dat moment dat me heeft gebrandmerkt met de liefde voor Barolo en, meer in het algemeen, voor de nebbiolo-druif. Het was zo'n ontmoeting waar wijn en gelegenheid hand in hand gingen, verstrengeld waren in een symbiose waarbij nu nog tranen van geluk opwellen (ach, als het over Barolo wijnen gaat kan een beetje overdrijving geen kwaad, toch).


Piemonte 2003, een helse zomer waarin het woord zweetzwijn zijn ontstaan en eveneens volle glorie kende. Samen met Bart, mijn partner in crime en decennialange boezemvriend, hadden we de zinderende hitte ontvlucht en ons begeven in de zeer welgekomen koelte van een kelderruimte. Onze gastheer: il Buffone (vrij vertaald: "de walrussnor"), één van de patriarchen van Azienda Agricola Brezza . Na wat lusteloos over en weer geschenk van enige dolcetto's en barbera's, kwamen we eindelijk aan de wijnen waarvoor we il Buffone uit zijn gerieflijke huiskamer hadden gesleurd: de Barolo's.


Was het onze interesse, ons oplaaiend enthousiasme, die gelukzalige blik in onze ogen? God mag het weten, in ieder geval, il Buffone ontdooide zoals een doos Häagen-Dazs Belgian Chocolate-ijs voor de Sevilliaanse julizon. Enkele Barolo's (Sarmassa, Cannubi, Castellero), een overheerlijke spie streekkaas en wat levenswijsheden verder schommelde onze gastheer (hij had lustig meegedronken) dieper in het duister van de wijnkelder en kwam met trotse blik terug aangeschuifeld met een fles Barolo Sarmassa 1996.

Langzaam genieten


Een vlotte plop en het genieten werd op een nog hoger niveau gebracht. Onder het uitdrinken van deze voorwaar hemelse Barolo werden we overstelpt door een vloed aan levenswijsheden ontsproten aan de mond van il Buffone. Op een gestaag tempo dat het woord genieten in stevige hoofdletters uithouwde, werd de fles verder soldaat gemaakt. Niet te verwonderen dat Piemonte de bakermat is van de Slow Food beweging alwaar het adagium "Slow is beautiful" hoog in het vaandel prijkt.


Met het dalen van het flesniveau werd de kelderlucht allengs bezwangerd met geuren van lichtgekneusde rozeblaadjes, fragiele viooltjes en trossen rood fruit doorspekt met een zweempje teer en dat vleugje net opgepoetst leer. De oohs en aahs kwamen vlotjes over onze lippen. Iedere snuf aan het glas deed een wereld van nieuwe aroma's openen en iedere slok sloeg me met verstomming door de verrassende fluwelen kracht van deze wijn. Nu nog welt het speeksel overvloedig op in mijn mond als ik me de zoete tannines herinner, de wangprikkelende zuren en vooral dat ongelooflijk breed scala aan immer veranderende geuren zo eigen aan de nebbiolo-druif in haar koningsvorm Barolo.


Het zal dan ook weinig één verbazen dat mijn liefde voor de nebbiolo-druif en meer in het bijzonder voor Barolo hier stevig vlam heeft gevat. Een vlam die dag in dag uit op haar eigen manier langzaam heen en weer golft en geuren prijsgeeft die samengevat kunnen worden in één woord: genieten!

Uitsmijter


Een weetje voor de geïnteresseerden: enige wijnvlekken van de Barolo Sarmassa 1996, op die bewuste dag in mijn proefschriftje aangebracht als vurige herinneringen aan een onvergetelijke proefervaring, prijken thans op de website van WineRoute verwerkt in de achtergrond.