Fylloxera

Check out my new blog at www.fylloxera.com !

Kill your darlings

Well, decanting or, for that matter aerating, a wine, you all have heard about it and I guess practiced it once a while. Look, I do not get into this ritual often (read: almost not). And there is one simple equation to explain this.

Decanting = oxygen = ageing

Or, pouring your wine from the bottle into a decanter is giving your wine loads of oxygen. And, well, oxygen to a wine means the same as ageing. So, upon decanting your wine you give it a serious aging shock. Just imagine a mind boggling beautiful girl of 25 that in 10 minutes changes to a wrinkled women of 75. Well something like that also happens and that’s why I do not (often) decant. You see, I do not like to kill my darlings!

But the sediment you will argue. Oh yes, an aged red has a lot of sediment. However, decanting is just not the right solution. Ok, you will get rid of that sediment, well that is if you stop decanting at the right moment. But you will also have added a lot of oxygen, or, in other words, your aged wine will be aged even more. And in the case of an aged wine this means often destruction!

Conclusion, decanting is murder in the first degree when you have a mature red which has just aged beautifully.

So, pretty please with sugar and a cherry on top do refrain from decanting in this case. Potential alternatives are:

1. When you go to your cellar and fetch this precious gem of an aged wine, use a basket. Keep it horizontal, move it as little as possible (that’s why you have to put your labels above in sight) and put it in that way in the basket. The sediment will be in the below part of the bottle and will remain there. Difficult part is the opening of the bottle since it lies down in a basket. Try it a few times with inexpensive bottles and you will get quickly the hang of it.

2. Another option is to get this bottle the night before and put it upright. In this way the bottle has all night and all day (until that fancy dinner) to find its way to the bottom of the bottle. And then, at dinner, instead of decanting you just pour gently the glasses of your hosts while you keep an eye on this sediment. If it starts roaring its ugly head, well then it is time to open a second (third, fourth, …) bottle.

Ok, I guess by now you have asked the question when can I use my precious decanter, please tell me that there is an opportunity to use my decanter. And yes, there is.

I get out my decanter for the young wines that are capable of aging, for instance Barolo, Brunello, certain Bordeauxs, etc. In this case you will also age them. But if I could use again the reference to a woman, you will turn a little bit shy teenager into a gracious women, and then, but only then, is decanting recommended.

On a personal note, I have ordered this great young (watch out my words, thus young) Le Savennières of Nicolas Joly, the pope of biodynamics, and the waiter decanted this wine. Well this is a wine that just needs decanting and gets so much better with it.

So one conclusion, choose your decanting darlings well otherwise you might end up killing them! And you just don’t want to kill your darlings, believe me!

Take a smoke on the bubbly side: cigars and champagne

Well, I'm not such a cigar smoker. Guess that's a confession. Nevertheless let’s attack the interaction between cigars and those fancy bubbles, better known as champagne, on the basis of some food-wine pairings insights (hey, I'm a food eater and a wine drinker, so no objections here).

What is Champagne all about? First of all bubbles, ooh yes, loads of them. Secondly, combine this with the use of the Champagne grapes (in general chardonnay, pinot noir and pinot meunier in combination or on their own, although there are also some other grapes allowed) and all this is translated into a drink with high acidity.

This is a refreshing drink, open ups your taste buds and makes you long for that nice food. So it is primarily an aperitif wine which however (certainly some millesimés or special crus) can be used as a companion to the meal.

Now the hard part, cigars…

Well, you have alread read my confession, but there is more: I am what Spanish tend to call a “BBC fumador” that means that I only smoke a cigar at Bodas, (weddings), Baptismos (baptisms) or Communiones (cummunions) (I can not be held responsible for the Spanish spelling nor the English translation). In practice, on average I smoke 1 a 2 cigars each year. So I went on looking for some tasting notes on cigars and what I found match to a great extent the few smoking experiences I had.

So the following tastes I have found: raisin, dried plum, sweet syrupy fruit, honey, earthy notes, spices, wood, tobacco leaf (off course ;-)), dark chocolate, etc.

Well if I have to do a categorisation I would put this tastes within the “mature” / “ripe” taste (see KLOSSE, P., Het Proefboek). No young fresh fruit here but ripe and dried fruit. Earthy notes, mushrooms, spices such as vanilla fall all within this “mature” category.

Moreover, from the tasting notes I have read it is clear that a cigar is very rich in taste (if a cigar lover wish to contest this assumption that he raises his voice now or otherwise be silent eternally).

About the actual mouth feeling, I did not found much. But what I recall is that a cigar has the inclination to dry out your mouth.

If these three elements are combined, I tend to go for wines that are rather powerful such as a white Burgundy, wines on the basis of the nebbiologrape (Barolo), a Brunello, or southern Rhône wines famous for their spicy (garrigues) character, cabernet sauvignon wines and so on. So not Champagne as such.

However as regards the typical acidity of Champagne, I agree that it will have a nice refreshing impact on the mouth after a heavy cigar. And I also fully agree that if Champagne is used, it should be an aged Champagne and in my opinion preferably a special one, like a special cuvé or millesimé, in order to be able to give some “resistance” to the heavy flavours of a cigar.

Conclusive, it can be stated that as with fine food for a fine cigar you need to taste and look for the right drink pairing. Above are just some general rules and I always say that the proof of the eating is in the pudding. So if anyone would volunteer to put the theory up to a test and have a champagne-wine-cigar evening, always welcome. I would gladly join...

Screw that cap/cork...

Although I do like the tradition surrounded to unCORKing a bottle (mmm, the noice when the sommelier gently slides into the cork, the swift pull and the plop that just can be the promise to a so pleasant evening...), let's be honest, it is nothing more than tradition.

What I actually want to say is:

Every
CORKTAINTED
bottle
is
one
too
many!

Oooooh, hold your horses, don't just shoot on me yet...because let's be honest, a cork is so much more than tradition.

Here comes in some discussions, talks I had with winemakers. And you can be sure, they neither do like corked bottles. Well, there is one winemaker, Manuel Marchetti just to name him, who did very recently an experiment with his wine. He has put on several of his bottles a synthetic cork (no, not a screwcap) and on other of his bottles a natural cork. As a lot of his fellow winemakers, he also was looking for a solution for corked bottles. What were his findings? Well, after one year of ageing he opened some of his bottles (in this specific experiment it was all about dolcetto wines), both the ones with synthetic corks as the ones with natural corks. And guess what, the one with natural corks where far more drinkable. They had undergone some evolution, while the synthecic ones were still closed, less evoluted. Second year same thing. It was only as of the third year that the ones with synthetic corks started to open.

So what was his conclusion: "I'll take natural corks". Plain and simple reason: (most of the) people do not stack their wines for three or more years away. They want instant pleasure, a wine should be (in most cases) drinkable at the moment you buy it. So he has chosen drinkability.

Conclusion: I just hate corktainted bottles, but I love drinkability (and, ok, I admit some traditionality). As this being said, I'm at least for one category sure: young wines (be it white, red, rosé, vin gris, blush, etc.) who are just not for keeping and who are drinkable as of day 1. In this case pretty please winemaker put on some synthetic closure! Hey in this case I avoid that unpleasant smell of cork (just so yukky, think of wet cardbord that is lying in your cellar for some time), and numbers range from 1% to 10% of the bottles.

Because what is it with screwcaps? They just got themselves that ugly image of cheap chateau migraine plonk, they are the hunchback of Notre Dame, the Beast...but they can turn into a beauty...and are on their way to conquering the wineworld.

And on this bombshell, I'm going to open me a nice bottle of wine with a glass cork (yeees).

Have a nice wine today (with cork, screwcap, synthetic cork, glass cork, whatever)!

Netwerken

Momenteel een beetje gebeten door de online netwerk-microbe.

Een netwerkwebsite waar ik mijn eerste stapjes heb gewaagd is LinkedIn (zie ook hier rechts):

Daarnaast heb ik ook Ecademy ontdekt (via blog van Jan Vermeiren) en ook daar ben ik te vinden.

Sjekitout...

Die kleine zoete...

Eigenlijk is het eerder verwonderlijk dat Dan Brown in het Bernini-mysterie een wijn op basis van de dolcettodruif aanhaalt. Piemonte, het noordwesten van Italië, is de plaats waar deze druif zijn thuismatchen speelt. En dat die thuismatchen niet altijd even veel volk trekken, is niet moeilijk te verstaan als je in de eerste divisie speelt met als gebuur een Barolo en Barbaresco (de topexpressies van de nebbiolodruif) en dan ook nog eens de barberadruif te duchten hebt.
Toch speelt de dolcettodruif de competitie op een stevige wijze. Zelfs op een dusdanige manier dat er een paar DOC's (Denominazione di Origine) specifiek voor haar zijn weggelegd. Denk maar aan de DOC Dolcetto di Dogliani. Hier heeft deze druif de logeplaatsen ingepalmd. In Barologebied zelf valt op dat de meeste wijnmakers zich ook wagen aan een dolcettowijn. Van oudsher was dit eigenlijk de dagdagelijkse drinkwijn in Piemonte en waarschijnlijk daarom wel eens (ronduit verkeerdelijk volgens mij) de Beaujolais van Piemonte genoemd. Probeer maar eens de Dolcetto Boschi di Berri van Marcarini en je zult merken dat dit niets met Beaujolais uitstaans heeft! De Boschi di Berri is trouwens een wijn uniek in zijn soort, nog afkomstig van ongeënte stokken.

Maar we dwalen af. De geschiedenis van de dolcettodruif gaat nog wat verder terug. Immers de vertaling van dolcetto betekent "de kleine zoete". Als je dit vertelt, trekken veel wijndrinkers de wenkbrauwen in één of andere vragende vorm. Maar geen nood, de dolcetto in je glas is alles behalve zoet, maar een perfect droge wijn met stevig wat materie. De naam komt eigenlijk van de tijd toen deze druif nog enkel op de tafel belandde. Inderdaad, de graven uit de Roero verorberden met graagte deze tafeldruif omdat deze zo'n lekkere zoete smaak had en bedachte haar dan ook met deze naam.

Citaat

"Het was een waar feestmaal. Ze aten samen bij maanlicht, op hun balkon, en genoten van truffels, krulsla en risotto. Ze dronken Dolcetto-wijn en praatten tot laat in de avond."

Uit BROWN, D., Het Bernini mysterie.

Wijn op basis van de dolcettodruif, hierover valt nog het één en ander te zeggen, maar dat zal voor een andere keer zijn...

Erfenis

Vader in de deur van zijn wijnkelder tegen zijn zoon:

"With any luck my son, none of this will be yours."

(Uit Nicolaas Klei, "Over de tong")

En reken maar dat deze periode de tijd van het jaar is om deze belofte ten uitvoer te brengen. Dus ontkurken die prachtige flessen!!

TN: Bodega Toro Albalá, Don P.X., DO Montilla-Moriles (Spanje), 2002

Oog:
Een wijn die als Luikse siroop in het glas neerdaalt: dik, siroperig en met een viscositeit waar menig hoestsiroop zich in zou verslikken. Een bruine kleur met een weldadige schittering.

Neus:
Een expressieve neus die direkt herinneringen doet opwellen aan Chinese theerituelen: zwarte thee en vlierbessen in de neus. Verder duikelt een amalgaam van gedroogd fruit de neus tegemoet: pruimpjes, vijgen en rozijnen. Op de achtergrond doen nog wat geroosterde amandelen hun best om ook opgemerkt te worden.

Mond:
Het zoete stroperige is overweldigend (dit is zo één van de wijnen waar je uit overlevingsdrang best maar één glaasje van drinkt) en bedekt de zuren als een weldadig donsdeken, maar zuren zijn er en al een geluk...
Dit alles stevig vastgeklonken in een zinderend lange afdronk.

Deze wijn is gemaakt van 100% pedro ximenez ("PX"). Het verhaal gaat dat een Nederlandse soldaat, Peter Siemens (vlotjesweg verspaanst als Pedro Ximenez), onder bevel van Karel V deze druif vanuit het Rijn-gebied zou hebben meegenomen naar de Sherry-streek. Hij deed dit toen hem een tijdje rust en recuperatie van het oorlogsgeweld was toegestaan. Vraag rest natuurlijk wat Peter met een druif uit het kille Rijn-gebied ging doen in het stoofhete Jerez...

Deze wijn was zorgvuldig geselecteerd in het kader van een proeverij onder de noemer wijn en dessert. De bedoeling was deze te combineren met een bol vanille-ijs aangezien het mierzoete van de PX stevig wat weerwerk zou kunnen bieden aan het filmende en verdovende (omwille van de koudheid van het ijs worden de smaakpapillen op de tong wat verdoofd) effect van het vanille-ijs. De leden van Den Bloeyenden Wijngaerdt beslisten er echter anders over en stelden dat deze wijn een ideale marriage aanging met de Deense Bleu.

Het vanille-ijs werd dan weeral geacht schitterend samen te gaan met een Moscato d'Asti van Bona Massimo (te koop bij WineRoute).

Banaanjolais

Gelezen in "Over de tong" van Nicolaas Klei.

"Wat is het verschil tussen beaujolais en een banaan?"

"Een banaan ziet geel."

Gewoon een kleine kanttekening bij de zovele beaujolais die het moet hebben van fabrieksgisten met specifieke aroma's (waaronder de banaan)...

Natuurlijk is er ook andere stuff! En zoeken loont de moeite!

Wijn en gerecht

Een paar fantastische tips uit de pen van Rosengarten en Wesson om een uitmuntende expert te worden in de combinatie van wijn en gerecht:

"To become an expert on matching wine and food, there are only three things that you need to know:

1. The taste of every wine in the world, from every vintage;
2. The taste of every food in the world, from all producers;
3. How every wine and every food will taste together in every circumstance."
   

Voor u gelezen

Voor al diegenen die zweren bij blindproeverijen en wijnwedstrijden waar de ene wijn het tegen de andere moet opnemen, kan dit citaat toch voor een beetje relativering zorgen of op zijn minst eens eventjes tot nadenken stemmen...

Jean Delmas zie het volgende tegen iemand die vertelde dat hij, naast elkaar geproefd, Château Lafite beter vond dan Haut-Brion: "Ik maak Haut-Brion om te drinken bij maaltijden, niet om te drinken bij Lafite."

(Gelezen in "Over de tong" van Nicolaas Klei)

To harvest or not to harvest...

...the nebbiolo that's the question

Bij mijn laatste trip, eind september, in het wijnparadijs Piemonte was de spanning hier en daar te snijden. Het weer speelt parten: het ziet eruit alsof het elk moment kan regenen, maar uiteindelijk klaart het weer op. De temperatuur daalt 's nachts te weinig momenteel en men moet opletten dat de huid van de druif niet gaat scheuren en als het zou regenen kan dit zelfs heel snel gebeuren.

Gelukkig zijn de nebbiolo druiven dit jaar reeds goed gerijpt (zie foto), zodat geoogst kan worden, maar iedere wijnmaker hoopt op nog twee schitterende weken, zodat 2005 weer topnebbiolo's kan afleveren.

Dolcetto, Barbera en de witte druiven zijn hun suikers reeds in alcohol aan het omzetten in de kelders en algemeen beschouwd kunnen we meer als tevreden zijn met de oogst 2005.

Uw reporter ter plaatse.

Marcarini en zijn mondsmakkende Barolo Brunate

Toen James Suckling van Wine Spectator, reeds in 2001,zijn favoriete wijnen van Italië publiceerde, voelde ik een diepgaande sympathie en verbondenheid met deze ervaren wijnjournalist. Immers, de Barolo Brunate van Marcarini, icoon van het „traditionalisme” in Piemonte, staat er ook bij. En deze lijst is zeker geen mode-uiting, want Meneer Suckling stelde de lijst samen aan de hand van bijna twee decennia proefervaringen.


Wij staan niet versteld van dit feit, omwille van een paar zeer goede redenen.

Ten eerste vertegenwoordigt deze Barolo de „oude Europese school“. Kenners, zoals één van de beste sommeliers van Frankrijk, propageren dat een edele wijn van het Europees continent zo dient te smaken als de Brunate van Marcarini.

Ten tweede is deze wijn een ode aan de nebbiolo druif. Alles wat je in het glas terugvindt is toe te schrijven aan nebbiolo, omdat de wijn rijpt in grote houten foeders. Ook de fermentatie kan men als traditioneel bestempelen, daar ze in betonnen cuves gebeurt. Eens je dit weet, sta je versteld van de complexiteit, de structuur en de aroma’s van deze Barolo. De rode druivenrassen die op hun ééntje en zonder technische kunstjes in staat zijn om zo’n wijn te leveren, kun je op één hand tellen, ja, misschien zelfs op twee vingers.

Ten derde is deze wijn daarmee ook een terroirwijn die lof zingt over de bodem waar hij ontstaat. De Brunate cru wordt immers aanzien als één van de topcru’s in gans Barologebied. En de druivelaars van Marcarini staan dan nog eens in één van de beste posities in Brunate, namelijk midden op de helling. Daarbovenop is het een Barolo die door de jaren heen betaalbaar is gebleven. Toen in de jaren `90 de prijzen "à la mode" begonnen te stijgen, behielden ze bij Marcarini de voeten op de -hun dierbare- grond. Tenslotte willen ze dat hun Barolo gedronken wordt en niet dient als pronkstuk dat eenzaam zijn beste jaren doorligt in een vochtig donker plekje in de kelder. Daarvoor is de liefde voor het land en de wijn bij Marcarini te groot.

Way to go James! Bedankt dat dit traditioneel pareltje onder de soms al te moderne wijnen tussen je all time favorites van Italië mag figureren.

www.wineroute.be

Stop the press

Terwijl onze transporteur lustig de weg aan het afleggen was tussen Italië en Deurne met in zijn "achterbak" een lading Ca'del Baio konden we in de weekend Knack lezen dat de Barbaresco 2002 van dit huis als ronduit goed wordt beschouwd. Maar dit is niet de enige wijn die pluimen krijgt...

De huidige Knack Weekend spendeert immers een special aan wijn. Eén van de hoofditems zijn de wijnen van Piemonte gebundeld onder de titel "De vele vaten van Piëmont".

Een kleine bloemlezing uit de Knack weekend:

• Als excellente Barolo 2001 kwalificeert o.a. de cru La Serra van Marcarini;
• Onder de categorie onbetwistbaar goed vinden we de Barbera Scarrone van Vietti terug (nog eens extra aangehaald als schitterend);
• Als beste Barbaresco's van 2002 fungeert Ca'del Baio (net nieuw binnengekomen in assortiment!);
• Verder wordt Vietti nog in het daglicht gezet met zijn excellente Barolo's van 1999 en 2000.

www.wineroute.be

De voet van de berg

Piemonte oftewel "de voet van de berg" is een streek die je wakker schudt op een wijze waar menig drillsergeant nog een stevig puntje aan kan zuigen. Rij maar eens Piemonte binnen via Val d'Aosta. Je denkt in een vlakke bosstreek rond te toeren en dan plots zijn ze daar, de legoheuveltjes (zo noemen wij ze toch) van de Roero, ontluikend in het landschap als onwillige puisten. En de meeste van die heuveltjes (nou ja toch makkelijk een ruime 250m hoogte) tooien zich met weelderige wijnranken.

En als je dan nog wat verder het landschap doorploegt, de rivier Tanaro oversteekt dan kom je pas echt het heiligdom binnengereden. Hier geen palmwuivende omstaanders maar ellenlange cordonnen nebbiolodruivenstokken netjes aangeplant op de machtige heuvels van het koninkrijk Barolo (DOCG).

Nog zo'n liefhebber van "de voet van de berg" is Antonio Galloni die met zijn website Piedmont Report diep graaft in de Piemontese wijnen. In zijn Issue 2 zet hij een stevig boompje (wijnstokje) op over de Barolo Brunate waarin ook melding wordt gemaakt van Marcarini en Vietti (beide wijnmakers te vinden in het aanbod van WineRoute).

Eén citaat alvast dat een rake typering is van de Brunate wijnen:

Brunate is a bit like people from here. We can be tough and cold at first, but then we warm up over time.

- Davide Asselle of Roberto Voerzio

Het betere spuwwerk

Net gelezen in WineXmagazine: een mooi stukje over de spuwemmer (spittoon - sputtachiere - etc.). Waarschijnlijk het meest halsbrekende onderdeel van de wijnproef-vijfkamp (deze vijfkamp bestaat uit volgende onderdelen: zien, walsen, ruiken, proeven, spuwen).

With all its old school tradition, the hounds and hound's tooth jackets, the pomp and etiquette that goes with it, the greatest irony in wine tasting is the spit. And in particular that bucket-thing that is spat into, the spittoon. You know the ones, the festering, swampy buckets that have gargled and spat wine mixed with samples of soggy bread. As if making them silver and adorning them with carvings and pretty detail is going to smarten them up. Really, its like putting jewels on a urinal.

Toch nog één tip in dit verband, als de situatie je noodzaakt de spuwemmer boven te halen, mik dan vanaf afdoende hoogte op de zijkant van de spuwemmer (en mijdt vooral het rechtstreeks en met stevige kracht spuwen in die vettige brij die ronddrijft in de spuwemmer). Het zal je allicht wat wijnvlekken en zoektochten naar "de Gouden Raad van Tante Kaat" besparen...

Love at first smell

De gelegenheid maakt de drinker

Als iemand mij vraagt wat de beste wijn is die ik al heb gedronken, kan ik alleen maar mompelen dat één bepaalde wijn selecteren zoiets is als de aantrekkelijkste vrouw kiezen uit een 100tal bloedmooie mededingsters. Inderdaad, een onmogelijke taak en liefst zou je er een 10tal (of liever nog alle 100) uitpikken. Anders geformuleerd: elk moment heeft zo wel zijn beste wijn oftewel "de gelegenheid maakt de drinker".

De gelegenheden zijn talrijk waarop ik -op dat moment- de beste, mooiste, sappigste wijn van mijn leven heb gedronken:

• zo is er bv. de onvergetelijke Romereis tijdens 1987, meer dan een hoop vrijgelaten jezuïetenstudenten, die de tijd van hun leven beleefden, gecombineerd met een flesje Est!Est!!Est!!! van Montefiascone waren niet nodig om er overtuigd van te zijn dat dit de wijn van mijn leven was: fris, fruitig, ongeremd;
• of neem die trip naar Carcasonne, waar de combinatie van een fondue, een zootje ongeregeld dat zich graag laat aanspreken met de Ridders van de Orde der Violet en een huiswijn (waarschijnlijk één of andere grenache, syrah, mourvèdre assemblage) geschonken uit die o zo typische Zuid-Franse karaffen er voor zorgde dat het huiswijntje als hemels werd ervaren;
• of dat etentje in het restaurantje Dorandò ergens weggestoken in de kleine straatjes van San Gimignano, waar mijn toekomstige vrouw en ik door de vrouwelijke sommelier werden vergast op een onvergetelijke Chianti Classico Riserva Ducale d'Oro 1997 van Ruffino;
• oh ja, en dan was natuurlijk ook nog die keer...
  

Allemaal op hun eigen specifieke manier fantastische wijnen waar de gelegenheid, de omgeving, het kader, vrienden katalysators van dat fantastische waren.

Het was een liefde voor (liefde voor), oh, de liefde voor Barolo...

Zo ook is er die éne duidelijke plek, dat moment dat me heeft gebrandmerkt met de liefde voor Barolo en, meer in het algemeen, voor de nebbiolo-druif. Het was zo'n ontmoeting waar wijn en gelegenheid hand in hand gingen, verstrengeld waren in een symbiose waarbij nu nog tranen van geluk opwellen (ach, als het over Barolo wijnen gaat kan een beetje overdrijving geen kwaad, toch).

Piemonte 2003, een helse zomer waarin het woord zweetzwijn zijn ontstaan en eveneens volle glorie kende. Samen met Bart, mijn partner in crime en decennialange boezemvriend, hadden we de zinderende hitte ontvlucht en ons begeven in de zeer welgekomen koelte van een kelderruimte. Onze gastheer: il Buffone (vrij vertaald: "de walrussnor"), één van de patriarchen van Azienda Agricola Brezza . Na wat lusteloos over en weer geschenk van enige dolcetto's en barbera's, kwamen we eindelijk aan de wijnen waarvoor we il Buffone uit zijn gerieflijke huiskamer hadden gesleurd: de Barolo's.

Was het onze interesse, ons oplaaiend enthousiasme, die gelukzalige blik in onze ogen? God mag het weten, in ieder geval, il Buffone ontdooide zoals een doos Häagen-Dazs Belgian Chocolate-ijs voor de Sevilliaanse julizon. Enkele Barolo's (Sarmassa, Cannubi, Castellero), een overheerlijke spie streekkaas en wat levenswijsheden verder schommelde onze gastheer (hij had lustig meegedronken) dieper in het duister van de wijnkelder en kwam met trotse blik terug aangeschuifeld met een fles Barolo Sarmassa 1996.

Langzaam genieten

Een vlotte plop en het genieten werd op een nog hoger niveau gebracht. Onder het uitdrinken van deze voorwaar hemelse Barolo werden we overstelpt door een vloed aan levenswijsheden ontsproten aan de mond van il Buffone. Op een gestaag tempo dat het woord genieten in stevige hoofdletters uithouwde, werd de fles verder soldaat gemaakt. Niet te verwonderen dat Piemonte de bakermat is van de Slow Food beweging alwaar het adagium "Slow is beautiful" hoog in het vaandel prijkt.

Met het dalen van het flesniveau werd de kelderlucht allengs bezwangerd met geuren van lichtgekneusde rozeblaadjes, fragiele viooltjes en trossen rood fruit doorspekt met een zweempje teer en dat vleugje net opgepoetst leer. De oohs en aahs kwamen vlotjes over onze lippen. Iedere snuf aan het glas deed een wereld van nieuwe aroma's openen en iedere slok sloeg me met verstomming door de verrassende fluwelen kracht van deze wijn. Nu nog welt het speeksel overvloedig op in mijn mond als ik me de zoete tannines herinner, de wangprikkelende zuren en vooral dat ongelooflijk breed scala aan immer veranderende geuren zo eigen aan de nebbiolo-druif in haar koningsvorm Barolo.

Het zal dan ook weinig één verbazen dat mijn liefde voor de nebbiolo-druif en meer in het bijzonder voor Barolo hier stevig vlam heeft gevat. Een vlam die dag in dag uit op haar eigen manier langzaam heen en weer golft en geuren prijsgeeft die samengevat kunnen worden in één woord: genieten!

Uitsmijter

Een weetje voor de geïnteresseerden: enige wijnvlekken van de Barolo Sarmassa 1996, op die bewuste dag in mijn proefschriftje aangebracht als vurige herinneringen aan een onvergetelijke proefervaring, prijken thans op de website van WineRoute verwerkt in de achtergrond.