Love at first smell

De gelegenheid maakt de drinker

Als iemand mij vraagt wat de beste wijn is die ik al heb gedronken, kan ik alleen maar mompelen dat één bepaalde wijn selecteren zoiets is als de aantrekkelijkste vrouw kiezen uit een 100tal bloedmooie mededingsters. Inderdaad, een onmogelijke taak en liefst zou je er een 10tal (of liever nog alle 100) uitpikken. Anders geformuleerd: elk moment heeft zo wel zijn beste wijn oftewel "de gelegenheid maakt de drinker".

De gelegenheden zijn talrijk waarop ik -op dat moment- de beste, mooiste, sappigste wijn van mijn leven heb gedronken:

• zo is er bv. de onvergetelijke Romereis tijdens 1987, meer dan een hoop vrijgelaten jezuïetenstudenten, die de tijd van hun leven beleefden, gecombineerd met een flesje Est!Est!!Est!!! van Montefiascone waren niet nodig om er overtuigd van te zijn dat dit de wijn van mijn leven was: fris, fruitig, ongeremd;
• of neem die trip naar Carcasonne, waar de combinatie van een fondue, een zootje ongeregeld dat zich graag laat aanspreken met de Ridders van de Orde der Violet en een huiswijn (waarschijnlijk één of andere grenache, syrah, mourvèdre assemblage) geschonken uit die o zo typische Zuid-Franse karaffen er voor zorgde dat het huiswijntje als hemels werd ervaren;
• of dat etentje in het restaurantje Dorandò ergens weggestoken in de kleine straatjes van San Gimignano, waar mijn toekomstige vrouw en ik door de vrouwelijke sommelier werden vergast op een onvergetelijke Chianti Classico Riserva Ducale d'Oro 1997 van Ruffino;
• oh ja, en dan was natuurlijk ook nog die keer...
  

Allemaal op hun eigen specifieke manier fantastische wijnen waar de gelegenheid, de omgeving, het kader, vrienden katalysators van dat fantastische waren.

Het was een liefde voor (liefde voor), oh, de liefde voor Barolo...

Zo ook is er die éne duidelijke plek, dat moment dat me heeft gebrandmerkt met de liefde voor Barolo en, meer in het algemeen, voor de nebbiolo-druif. Het was zo'n ontmoeting waar wijn en gelegenheid hand in hand gingen, verstrengeld waren in een symbiose waarbij nu nog tranen van geluk opwellen (ach, als het over Barolo wijnen gaat kan een beetje overdrijving geen kwaad, toch).

Piemonte 2003, een helse zomer waarin het woord zweetzwijn zijn ontstaan en eveneens volle glorie kende. Samen met Bart, mijn partner in crime en decennialange boezemvriend, hadden we de zinderende hitte ontvlucht en ons begeven in de zeer welgekomen koelte van een kelderruimte. Onze gastheer: il Buffone (vrij vertaald: "de walrussnor"), één van de patriarchen van Azienda Agricola Brezza . Na wat lusteloos over en weer geschenk van enige dolcetto's en barbera's, kwamen we eindelijk aan de wijnen waarvoor we il Buffone uit zijn gerieflijke huiskamer hadden gesleurd: de Barolo's.

Was het onze interesse, ons oplaaiend enthousiasme, die gelukzalige blik in onze ogen? God mag het weten, in ieder geval, il Buffone ontdooide zoals een doos Häagen-Dazs Belgian Chocolate-ijs voor de Sevilliaanse julizon. Enkele Barolo's (Sarmassa, Cannubi, Castellero), een overheerlijke spie streekkaas en wat levenswijsheden verder schommelde onze gastheer (hij had lustig meegedronken) dieper in het duister van de wijnkelder en kwam met trotse blik terug aangeschuifeld met een fles Barolo Sarmassa 1996.

Langzaam genieten

Een vlotte plop en het genieten werd op een nog hoger niveau gebracht. Onder het uitdrinken van deze voorwaar hemelse Barolo werden we overstelpt door een vloed aan levenswijsheden ontsproten aan de mond van il Buffone. Op een gestaag tempo dat het woord genieten in stevige hoofdletters uithouwde, werd de fles verder soldaat gemaakt. Niet te verwonderen dat Piemonte de bakermat is van de Slow Food beweging alwaar het adagium "Slow is beautiful" hoog in het vaandel prijkt.

Met het dalen van het flesniveau werd de kelderlucht allengs bezwangerd met geuren van lichtgekneusde rozeblaadjes, fragiele viooltjes en trossen rood fruit doorspekt met een zweempje teer en dat vleugje net opgepoetst leer. De oohs en aahs kwamen vlotjes over onze lippen. Iedere snuf aan het glas deed een wereld van nieuwe aroma's openen en iedere slok sloeg me met verstomming door de verrassende fluwelen kracht van deze wijn. Nu nog welt het speeksel overvloedig op in mijn mond als ik me de zoete tannines herinner, de wangprikkelende zuren en vooral dat ongelooflijk breed scala aan immer veranderende geuren zo eigen aan de nebbiolo-druif in haar koningsvorm Barolo.

Het zal dan ook weinig één verbazen dat mijn liefde voor de nebbiolo-druif en meer in het bijzonder voor Barolo hier stevig vlam heeft gevat. Een vlam die dag in dag uit op haar eigen manier langzaam heen en weer golft en geuren prijsgeeft die samengevat kunnen worden in één woord: genieten!

Uitsmijter

Een weetje voor de geïnteresseerden: enige wijnvlekken van de Barolo Sarmassa 1996, op die bewuste dag in mijn proefschriftje aangebracht als vurige herinneringen aan een onvergetelijke proefervaring, prijken thans op de website van WineRoute verwerkt in de achtergrond.